Vakantie, Bezoek, Bonaire & Kingsday

Hallo beste lezers,

De vakantie periode is aangebroken op ons eiland. Voor de allereerste keer in de geschiedenis van Curaçao duurt deze nu tweeënhalve week. Normaliter gaat er een week vanaf, maar omdat er iets gewijzigd is in het schoolsysteem is er een week bij gekomen. Dit kwam ontzettend goed uit, omdat we bezoek ontvingen vanuit Nederland. Een jeugdvriend waarbij ik en Lex op de basisschool bij in de groep hebben gezeten. Lex is altijd bevriend met hem gebleven en hij kon dan ook, in overleg met de huisbaas, een weekje bij ons blijven.

We zijn toen het eiland nogmaals volledig gaan verkennen met Tim. Waaronder ook een bezoek aan klein Curaçao, wat ik zelf de meest bijzondere ervaring vind.

Om naar klein Curaçao toe te gaan moet je ongeveer 45 minuten met de boot varen. Het was een vrij grote catamaran waar ongeveer ruimte was voor zestig mensen. Helaas was de zee erg onrustig en hebben we er uiteindelijk zo'n twee uur over gedaan. Van de zestig mensen aanboort werden er ongeveer twaalf zeeziek waarvan er vier zichzelf aan het overgeven moesten overgeven. Ik ben toen tactisch ergens bovenaan gaan zitten om de lucht te ontvluchten en om het domino effect tot een halt te roepen. Toen we uiteindelijk aankwamen op klein Curaçao was ik de helse tocht onmiddellijk vergeten. Wat ik voor me zag was een stukje paradijs. Een heldere zee zoals ik die nog nooit tevoren had gezien, prachtige witte stranden en een ontzettende heerlijke rust. Er is zelf niemand woonachtig op het eiland dus alleen de mensen die er met excursies naar toe zijn gegaan waren aanwezig. Ons doel was het om eerst het eiland te verkennen en om vervolgens op zoek te gaan naar onze eerst ontmoeting met een zeeschildpad.

We kwamen ongeveer om 10:00 uur aan op het eiland. Omdat er bijna geen schaduw op het eiland is, was dit het beste tijdstip om het eiland te verkennen. Het onbewoonde eiland had een uniek aura om zich heen van rust, kalmte en vrede. Het was een erg fijne wandeling. In de verte was een verlaten vuurtoren in zicht die in de loop van de jaren in verval was geraakt, maar toch iets heel charismatisch uitstraalde. Verderop was er een oud schip te zien die zich langzamerhand overgaf aan de roest.

We besloten uiteindelijk op zoek te gaan naar een zeeschildpad, want als de kans er is moet je die natuurlijk gezien hebben in zijn of haar natuurlijke habitat. Het was 11:45 en om 12:15 zouden we een barbecue op de catamaran hebben. We zwommen langs onze boot heen om te kijken of we het genoegen konden krijgen om met een zeeschildpad te zwemmen. We vonden er geen bij de boot, maar wat we zagen was misschien even indrukwekkend. De boot werd omringt door grote en kleine, blauwe, rode en groene vissen. De kapitein vertelde al dat de vissen precies weten waar ze zich moeten verzamelen om eten te krijgen. Aangezien de kapitein en zijn crew altijd het resterende voedsel overboord gooien voor de vissen, verzamelden de vissen zich altijd om de boot. Het was inmiddels 12:00 uur en we hadden nog geen zeeschildpad gevonden. De tijd begon te dringen en we besloten na het advies van de kapitein te luisteren om naar een boei te zwemmen. Ik zwom voorop gevolg door Danielle die mij af en toe wist in te halen, Tim en Lex volgde en ja! ja! ja! in de verte zag ik een groot schild voorbij zwemmen en ik wist dat het ons was gelukt. Ik gaf een seintje af aan de rest en we zwommen erop af. Het was voor mij het mooiste moment dat ik in de prachtige oceaan van Curaçao heb meegemaakt. Het dier straalde zo'n vriendelijkheid uit en hij bleef rustig bij ons zwemmen. We waren allemaal betoverd door het wezen en konden uiteindelijk ook nog meemaken dat hij naar zuurstof hapte. Ik was zo'n 20 centimeter van dit prachtige dier verwijderd en hij besloot na een kwartier dat het mooi was geweest en zwom weg in de diepte.

We hebben vervolgens heerlijk genoten van een barbecue aan boord. Waar ik tot mijn schrik een vrouw opmerkte die crepeerde van de pijn. Haar gezichtsuitdrukking schreeuwde moord en brand. Het bleek dat de vrouw helaas het slachtoffer was geworden van de Scorpaenidae alias de Schorpioenvis. Dit beestje bedreigd het natuurlijke habitat van alle andere vissen al voor decennia en is ook een grote last voor de mensen. Er is nog steeds geen duidelijkheid over hoe deze vis in de Antiliaasne wateren is beland, aangezien hij hier natuurlijk niet hoort voor te komen. Er wordt gespeculeerd dat het dier in Miami is losgelaten en dat hij zich heeft weten voort te planten. Omdat de Schorpioenvis hier niet van nature hoort heeft hij ook geen natuurlijke vijand. Wat nog een ander probleem oplevert is dat de Schorpioenvis tot drie keer zijn eigen lichaamsgewicht per dag op eet. De Schorpioenvis staat bekend om zijn gemene steek. Iemand van de crew aan boort vertelde ons dat hij weleens is gestoken door deze vis en beschreef ons de pijn. Het vergif valt je zenuwstelsel aan en het voelt alsof je constant door naalden wordt geprikt. Dit gevoel kan je tot aan je bot voelen. Het is ook erg verschillend per persoon hoelang iemand er last van heeft. Gemiddeld houdt de pijn zo'n 10 uur aan en verdwijnt dan gedeeltelijk. In het ergste geval heb je er maand(en) last van. De medewerker aan boord vergelijk het vervolgens met het breken van zijn arm. Hij heeft vier keer zijn arm gebroken, maar het was niks in vergelijking met de pijn die hij voelde toen hij was gestoken door de Schorpioenvis. De pijn die de mevrouw bleef voelen werd niet minder en zij is helaas uiteindelijk ook met een helikopter afgevoerd naar het ziekenhuis. Vrij ontmoedigd door dit vervelende ongeluk besloot ik de rest van mijn dag lekker op het strand door te brengen.

De week erop kon ik met mijn neefje mee vliegen naar Bonaire. Mijn neefje heeft een goede vriend die zijn vliegbewijs al een tijd heeft en we konden in een klein vliegtuigje voor vier personen naar Bonaire toevliegen. Ik vond het erg spannend, maar het leek me ook een vrij unieke kans. Mijn neefje stelde me gerust en ik besloot mee te gaan. Dit was ook een onbeschrijfelijke ervaring. Het is een heel ander gevoel om met een klein vliegtuigje ergens naar toe te vliegen in plaats van met een Boeing. Bonaire is een erg mooi eiland met een populatie van ongeveer 20.000 inwoners. Het is erg in contrast met Curaçao, voornamelijk de criminaliteit. Ik pakte er een krant bij en het was voorpagina nieuws dat er twee Ipads waren gestolen. Op pagina vijf of zes vind je in een Curaçaose krant terug dat er een aantal mensen zijn vermoord. De Bonairianen laten ook vrijwel altijd hun auto en huisdeur openstaan wat ook ongekend is op Curaçao. De zee was er prachtig en blauwer dan elke baai op Curaçao. Op de terugweg mocht ik voorin zitten in het vliegtuig en kreeg ik de volledige pilotenervaring mee. Op een stuk waar het mogelijk was mocht ik zelf ook nog even sturen en werd ik begeleid door de piloot, een prachtige ervaring.

Dan kom ik nu aan bij het laatste onderdeel, Koningsdag op Curaçao. Ook weer een unieke ervaring om meegemaakt te hebben. Ik was er natuurlijk al achter dat ze op Curaçao weten wat een feestje is, maar op Koningsdag bewezen ze zichzelf nogmaals. Wat me wel erg opviel was dat er weinig plaatsen waren waar echt gemengd publiek bij aanwezig was. Ik kreeg de indruk dat je een blank gedeelte en een donker gedeelte had. Ik ben zelf zoveel mogelijk op verschillende plekken wezen kijken, omdat ik alles wilde meemaken. Ik voelde me overal op me gemak en iedereen straalde een hoop enthousiasme uit.

Het was een prachtvakantie, maar ik heb ook erg veel zin om weer aan mijn stage te beginnen aanstaande maandag.

Tot de volgende keer!